Zastosowanie chemii budowlanej do okładzin z płytek

Ze względu na takie właściwości jak łatwość czyszczenia, wysoka odporność na ścieranie czy duże walory estetyczne, płytki ceramiczne to najlepsza okładzina do wykańczania nie tylko łazienek czy kuchni, ale także korytarzy, salonów czy sypialni. Łącznikiem między płytką, a podłożem jest klej, który powinien charakteryzować się odpowiednim składem oraz wykazywać określone parametry techniczne, tak aby móc go stosować na wiotkim podłożu z płyty.

GRUNT TO PODSTAWA

Środki gruntujące to specjalne płyny, mające na celu poprawę właściwości podłoża i nadanie mu wyznaczonych parametrów. W momencie, gdy podłoże niczym gąbka wchłania wodę z zaprawy, zmniejsza ona swoją wytrzymałość. Grunt ma na celu zniwelowanie tego zjawiska. Dzięki niemu zwiększa się też wytrzymałość tynków, wylewek oraz, co ważne wydłuża się czas obróbki kleju. To pozwala korygować ułożenie płytek przez dłuższy czas. Grunty posiadają zdolność do zwiększania przyczepności podłoża. Jednak w przypadku, gdy przyklejamy płytki np.: na płyty betonowe, stare płytki, lamperie olejne, grunt musi zawierać specjalne dodatki zwiększające szorstkość podłoża. Najczęściej są to grunty z dodatkiem piasku kwarcowego, dzięki któremu praca zaprawą klejącą jest łatwa, klej nie „roluje się”, a więc dobrze przyczepia się do powierzchni.

RÓWNIEJ ZNACZY ŁATWIEJ

Praca na równym podłożu jest zdecydowanie łatwiejsza, tak więc w przypadku kupna nowego mieszkania problem z podłożem rozwiązuje się sam. Sytuacja komplikuje się, gdy remont dotyczy wnętrza kilku – bądź kilkunastoletniego. Najczęściej nierówne podłoże jest pozostałością po skuciu płytek. W takich przypadkach na ściany stosujemy zaprawy wyrównujące, na podłogi wylewki samopoziomujące lub posadzki cementowe, pozwalające w szybki i prosty sposób na uzyskanie równego podkładu podłogowego. W przypadku wylewek należy jedynie pamiętać o odpowietrzeniu specjalnym wałkiem kolczastym, tzw. jeżem oraz o użyciu odpowiedniej ilości wody. Przelanie wody może wpłynąć na zmniejszenie wytrzymałości, a nawet jej pęknięcie. To jeden z podstawowych błędów wykonawczych. Wylewki samopoziomujące są produktami cementowymi i anhydrytowymi. Te cementowe są zwykle mocniejsze od anhydrytowych. Wylewki samopoziomujące stosujemy najczęściej do 20 mm, maksymalnie 30 mm. W grubszej warstwie wykonywane są już podkłady cementowe, czyli jastrychy. Te z kolei, niestety, wymagają ręcznego zacierania.

ŁAZIENKI – NIE ZAPOMNIJMY O IZOLACJI

Płytki ceramiczne nie zapewniają całkowitej szczelności przed działaniem wody, dlatego w celu zabezpieczenia podłoża stosuje się odpowiednie izolacje wodochronne. Podstawowym środkiem izolacyjnym stosowanym wewnątrz pomieszczeń jest płynna folia. Produkt ten jest także najłatwiejszy w stosowaniu. Wystarczy go otworzyć, przemieszać i nałożyć na podłoże za pomocą pędzla. Aby uzyskać właściwe zaizolowanie podłoża, wymagane jest wykonanie powłoki co najmniej dwuwarstwowej, o łącznej grubości 1–1,5 mm. Inną opcją uszczelnienia są specjalne szlamy uszczelniające. Produkty te, oparte na bazie polimerów i cementu, zwykle utożsamiane są z izolacjami podpłytowymi na tarasie i balkonie. Są niezastąpione przy izolowaniu pomieszczeń o dużym obciążeniu wilgocią np.: łaźnie, sauny, baseny. Należy jednak zwrócić uwagę, że sama izolacja podpłytkowa to nie wszystko. Miejsca szczególne, takie jak połączenie podłogi ze ścianą czy inne załamania ścian, należy dodatkowo doszczelnić poprzez wklejenie taśmy uszczelniającej.
Po wyschnięciu zaprawy izolacyjnej można przystąpić do układania płytek. Dziś dostępnych jest wiele produktów i tak naprawdę trudno wybrać ten najlepszy. Podstawową zasadą jest dobranie właściwego kleju. W przypadku płytek najwłaściwsze są kleje klasy C2. Tak sklasyfikowane zaprawy przeznaczone są do przyklejania wszystkich rodzajów płytek ceramicznych, gresowych, terakoty czy klinkieru, można je stosować także do płytek wielkoformatowych. Nadają się na wszystkie podłoża mineralne, na ogrzewanie podłogowe i ścienne wewnątrz oraz na tarasy i balkony.

Wskazane jest, aby płytki przyklejone na zaprawie izolacyjnej były w pełni pokryte klejem. Taki rezultat można uzyskać stosując tzw. metodę kombinowaną nakładania kleju („floatting- -buttering”). Przy użyciu prostej krawędzi pacy nanosimy cienką warstwę zaprawy, pokrywając wszystkie wyprofilowania płytek. Dopiero tak „przesmarowaną” klejem płytkę przykłada się do warstwy kleju naniesionego na podłoże i po odpowiednim rozsunięciu na szerokość spoiny silnie dociska. Podstawowym błędem wykonawczym przy klejeniu płytek są placki, czyli puste miejsca, w które wchodzi woda powodująca uszkodzenia mrozowe na zewnątrz pomieszczeń. Tak przyklejoną płytkę bardzo łatwo uszkodzić mechanicznie. Dzięki metodzie kombinowanej nakładania kleju pokryte zostaje 90–100% powierzchni spodniej strony płytki. Takim sposobem unikamy tworzenia się pustek powietrznych, które powodują uszkodzenie okładziny ceramicznej w czasie eksploatacji. Płytki o wymiarach prostokątnych, imitujące drewno, spieki kwarcowe, płytki o wymiarze boku >50 cm najlepiej przykleić na klej odkształcalny (S1 lub S2).
Klej o oznaczeniu C2TE to klej o podwyższonych parametrach, z obniżonym spływem i wydłużonym czasem otwartym.

KROPKA NAD "I” CZYLI SPOINOWANIE

Do spoinowania płytek można przystąpić, gdy zaprawa mocująca płytki do podłoża jest wyschnięta (po upływie ok. 2 dni). To warunek konieczny, aby uzyskać ładny kolor fugi na całej powierzchni. Przy wykonywaniu tej czynności warto zwrócić uwagę na zmywanie. Fugę można zmyć dopiero po jej przeschnięciu, używając niezbyt dużej ilości wody. W innym przypadku może dojść do przebarwienia powierzchni fugi. Brudna woda także powoduje różnice kolorystyczne, dlatego należy pamiętać o jej regularnym wymienianiu. Częścią spoinowania jest również silikonowanie. Silikon to nic innego jak spoina w pełni elastyczna. Zwykle stosuje się go na połączeniach powierzchni pionowych i poziomych, załamaniach powierzchni, do uszczelniania połączeń między wanną, brodzikiem, umywalką a okładziną ceramiczną. Przy stosowaniu silikonu należy zwrócić szczególną uwagę na jego ostateczne wyrównanie. Jego powierzchnia powinna być bez zmarszczeń i zagłębień, bowiem w tych miejscach zbiera się woda i brud. Są to też miejsca trudne do wyczyszczenia, sprzyjające rozwojowi pleśni. Tak zainfekowany materiał nadaje się już tylko do wymiany.

KILKA PRAKTYCZNYCH RAD

+ Przed przystąpieniem do układania płytek należy starannie rozplanować ich położenie.
+ W przypadku płytek skrajnych w narożach, przy ościeżnicach drzwiowych, nad obrzeżami wanien i brodzików najlepiej, aby pozostała ona w całości. Rozplanowując układ płytek należy uwzględnić szerokość spoin.
+ Wielkość spoin należy dopasować do wielkości płytek.
+ Nie należy moczyć płytek przed przyklejaniem.
+ Stwardniałej zaprawy nie mieszać ze świeżym materiałem, ani też nie rozrabiać z wodą.
+ Nie przyklejać płytek „na placki”, ponieważ powoduje to tworzenie się pustych miejsc pod płytkami, a tym samym możliwość pęknięć z powodu obciążeń.
+ Nie należy korygować wypoziomowania podłoża zwykłymi cienkowarstwowymi zaprawami.
+ Płytka powinna być pokryta co najmniej w 70% zaprawą klejącą, a w miejscach intensywnie eksploatowanych, wilgotnych i na zewnątrz pomieszczeń w 90–100%.