W celu właściwego wykonania tarasu na gruncie lub balkonu wiszącego bardzo duże znaczenie ma dobór odpowiedniego materiału hydroizolacyjnego, który uzależniony jest od całego układu warstw danej przegrody budowlanej. Zadaniem izolacji wodoszczelnej tarasu/ balkonu jest przede wszystkim zabezpieczenie spodniej warstwy przed migracją wilgoci.
Szczególną konstrukcję stanowi taras
naziemny, który powinien być
posadowiony na fundamencie. Do hydroizolacji
samych fundamentów należy
stosować ogólnodostępne materiały
umożliwiające połączenie z hydroizolacją
tarasu. W tym przypadku należy pamiętać
o usunięciu gruntów wysadzinowych,
a także o zabezpieczeniu płyty
przed zawilgoceniem na skutek podciągania
kapilarnego z gruntu.
Obecnie na rynku materiałów budowlanych
dostępnych jest wiele produktów
przeznaczonych do hydroizolacji balkonów/
tarasów. Poniżej zostanie omówionych
kilka z nich.
PAPY ZGRZEWALNE I SAMOPRZYLEPNE
MEMBRANY BITUMICZNE
Do hydroizolacji międzywarstwowej oraz hydroizolacji w systemach drenażowych balkonów/tarasów doskonale sprawdzają się papy zgrzewalne i samoprzylepne. Często znajdują one zastosowanie jako hydroizolacja tarasów w odwróconym układzie warstw, gdyż mogą one pełnić rolę także paroizolacji. Materiały rolowe z dodatkiem antykorzennym przeznaczone są do zabezpieczania tarasów zielonych. W izolacjach zabudowanych najczęściej stosuje się papy podkładowe. Zastosowanie warstwy papy wierzchniego krycia jest uzasadnione w przypadku gdy ma stanowić ona hydroizolację np. pod deskami na legarach. Wówczas dla balkonów dopuszcza się użycie tylko jednej warstwy papy (wierzchniego krycia), natomiast dla tarasów konieczne jest zastosowanie dwóch warstw papy (podkładowej i wierzchniego krycia). Należy pamiętać, że w obu przypadkach pod samymi legarami powinny być położone dodatkowe paski papy.
Do hydroizolacji balkonów/tarasów zaleca
się stosować wysokomodyfikowane
papy asfaltowe z mocną, niegnilną
osnową z tkaniny szklanej lub włókniny poliestrowej. Podłoże betonowe pod
papę musi być nośne, czyste, zagruntowane
preparatem bitumicznym (najlepiej
wodorozcieńczalnym).
Podstawowym wyznacznikiem wykonania
prac uszczelniających przy użyciu
pap zgrzewalnych jest uzyskanie wypływu
masy asfaltowej o szerokości ok.
0,5–1,0 cm na całej długości zgrzewów.
Miejsca na zakładach na których nie uzyskano
wytopu są błędem wykonawczym,
gdyż nie zapewniają szczelnego połączenia
pap i stanowią potencjalne miejsce
przecieku. Hydroizolacja z pap powinna
być wywinięta na ścianę budynku na wysokość
ok. 15 cm ponad przewidywaną
warstwę wykończeniową oraz domocowana
mechanicznie (np. za pomocą
listwy dociskowej) i uszczelniona na górnej
krawędzi. Do uszczelnienia progów
drzwiowych dobrze jest stosować samoprzylepną
membranę bitumiczną.
MIKROZAPRAWY USZCZELNIAJĄCE
W przypadku tarasów/balkonów z powierzchniowym
odprowadzeniem wody
do hydroizolacji najczęściej stosowane
są dwuskładnikowe mikrozaprawy
uszczelniające, do których bezpośrednio
mogą być klejone okładziny ceramiczne.
Związane zaprawy stosowane
do uszczelnienia zespolonego muszą
charakteryzować się przede wszystkim
odpornością na czynniki atmosferyczne,
wysoką przyczepnością do podłoża betonowego,
a także zdolnością do mostkowania
rys.
Podłoże betonowe pod mikrozaprawy
musi być nośne, wolne od substancji
antyadhezyjnych, suche lub matowo-
-wilgotne. Większość producentów zaleca
aby pierwsza, cienka warstwa była
wcierana w podłoże za pomocą pędzla.
Taki sposób aplikacji zapewnia należyte
zespolenie hydroizolacji z podłożem. Po wyschnięciu powłoki, nanosi się kolejne
warstwy najczęściej za pomocą pędzla,
pac stalowych lub urządzeń natryskowych.
Łączna grubość izolacji powinna
wynosić 2–3 mm. Układanie płytek ceramicznych
na ogół jest możliwe po 24
godzinach od wykonania hydroizolacji.
Szczególnej uwagi wymaga zabezpieczenie
elementów pionowych z powierzchnią
poziomą tarasów/balkonów. Powierzchnie
te różnie pracują względem siebie i naprężenia powstające pomiędzy
tymi płaszczyznami koncentrują się w narożnikach.
Z tego względu we wszystkich
przejściach pion/poziom powinny być
wtopione taśmy uszczelniające. Należy
pamiętać również o zabezpieczeniu
wszystkich miejsc newralgicznych takich
jak: dylatacji, obróbek blacharskich, progów
drzwiowych, słupków balustrady itp.
Do zabezpieczania obróbek blacharskich przed korozją stosuje się mi.in żywice
epoksydowe.
ŻYWICE EPOKSYDOWE
Zamiast okładziny ceramicznej czy desek
tarasowych do zabezpieczenia balkonu
można zastosować trwałe, skuteczne
i bardzo estetyczne wykończenie
z żywic epoksydowych. Wykonana powłoka
stanowi doskonałe rozwiązanie
umożliwiające powierzchniowe odprowadzenie
wody. Warstwa hydroizolacjo-
-nawierzchniowa z żywic epoksydowych
zastępuje w tym przypadku hydroizolację
podpłytkową, zaprawę klejową i okładzinę
ceramiczną.
W przypadku żywic epoksydowych
bardzo ważne jest właściwe zachowanie
odpowiednich proporcji żywicy do
utwardzacza, a także dokładne wymieszanie
obu składników. Powłokę można
aplikować najczęściej za pomocą pędzla,
wałka, pacy lub natryskowo. Po rozłożeniu
membrany epoksydowej należy
pamiętać o odpowietrzeniu za pomocą
wałka okolcowanego. Szczegółowe
informacje dotyczące aplikacji żywic
epoksydowych podaje każdy producent
w kartach technicznych. Podobnie
jak w przypadku mikrozapraw uszczelniających
na wszystkich przejściach
pion/poziom wtapia się taśmy uszczelniające.
NAJCZĘSTSZE BŁĘDY WYKONAWCZE
Balkon/tarasy to wymagające konstrukcje,
jeżeli chodzi o poprawne wykonanie.
W przypadku hydroizolacji najczęstsze
błędy wykonawcze to:
+odstępstwa od projektu polegające
m.in. na pominięciu niektórych warstw
systemu, zastosowaniu zbyt cienkiej
warstwy hydroizolacji, czy nie wyprowadzeniu
hydroizolacji balkonu/tarasu
na płaszczyznę ściany budynku,
+ niedostateczne rozpoznanie i przygotowanie
podłoża,
+ niewłaściwe uszczelnienie miejsc
newralgicznych,
+ niewłaściwe przygotowanie produktu,
np. niedokładne wymieszanie składników,
+ niewłaściwa aplikacja związana
m.in. z nieprzestrzeganiem temperatury
i wilgotności, czasu schnięcia
powłoki.
