Jak położyć tynk wewnętrzny w zgodzie z tradycją?

Tynkowanie ścian wewnętrznych to nieodłączny element prac, zarówno przy budowie, jak i generalnym remoncie domu czy mieszkania. Tynk sprawia, że mieszka nam się komfortowo i nie chodzi tu wyłącznie o estetykę wnętrz. Niczym superbohater chroni ściany przed ogniem, szkodliwym działaniem wilgoci, nawet troszczy się o nasze dobre samopoczucie.

W kategorii tynków berło nieprzerwanie dzierżą mieszanki cementowo-wapienne, cenione m.in. za uniwersalność i wytrzymałość. Dają się nakładać nie tylko na podłożach betonowych, lecz także na tych z cegły silikatowej, ceramiki, bloczków betonowych lub z betonu komórkowego. Co więcej, mogą być stosowane zarówno w pomieszczeniach suchych, jak i tych o dużej wilgotności jak kuchnia, łazienka czy pralnia. Sprawdzają się w zasadzie wszędzie, a w miejscach szczególnie narażonych na uszkodzenia mechaniczne, jak np. garaże, warsztaty, piwnice czy korytarze, są wręcz niezastąpione. Mogą być ostatecznym wykończeniem powierzchni ściany lub dzięki doskonałej przyczepności, stanowić znakomitą bazę pod wszelkie okładziny jak płytki ceramiczne czy gładzie. Jeśli naszym celem jest uzyskanie gładkiej powierzchni pod malowanie, warto wiedzieć, że w sprzedaży dostępne są nie tylko zwykłe tynki cementowo-wapienne o uziarnieniu ok. 1 mm, lecz także mieszanki o drobniejszym uziarnieniu (ok. 0,5 mm), pozwalające uzyskać jakość powierzchni zbliżoną do tynków gipsowych.

BAUMIT - Tynkowanie ścian wewnętrznych

KLIMATYCZNA ALTERNATYWA

Co istotne tynki mineralne wykazują bardzo dobrą paroprzepuszczalność, eliminując przy tym do minimum ryzyko powstawania grzybów i pleśni. Jeśli dodatkowo zależy nam na przyjaznym mikroklimacie zapewnionym dzięki oddychaniu ścian to najlepszym wyborem będą specjalnie komponowane, sprzyjające regulacji wilgotności w pomieszczeniach tynki na bazie spoiwa wapiennego. Dzięki doskonałym właściwościom sorpcyjnym sterują wilgocią, pochłaniając ją, gdy w pomieszczeniu występuje jej nadmiar i stopniowo uwalniając, gdy powietrze jest za suche. Warto przy tym wspomnieć, że produkty mineralne na bazie wapna nie emitują szkodliwych substancji, nieprzyjemnych zapachów i nie przyciągają kurzu, przez co są znakomitą propozycją szczególnie dla osób zmagających się z alergią czy rodzin z dziećmi.

SZYBKO, SZYBCIEJ…

W ofercie rynkowej znaleźć można tynki przeznaczone do układania tradycyjnego, czyli ręcznego oraz tynki do nanoszenia maszynowego. Obie metody różnią się techniką nakładania materiału na ścianę. W pierwszym przypadku prace wykonuje się przy użyciu łaty, pacy i kielni, a do rozrobienia zaprawy potrzebna jest betoniarka lub mieszarka ręczna do zapraw. Największą wadą ręcznego tynkowania jest jej praco- i czasochłonność, dlatego coraz częściej tynkowanie ręczne zastępowane jest maszynowym. Gotowa, sucha mieszanka zarabiana jest wówczas z wodą w agregacie tynkarskim i narzucana za pomocą specjalnych pistoletów natryskowych, co szczególnie przy dużych powierzchniach robi dużą różnicę – tę samą pracę można wykonać 3–4 razy szybciej.

Nakładanie tynku maszynowo.
Nakładanie tynku maszynowo.
Zaciąganie tynku łatą.

(NIE)ŁATWA SZTUKA TYNKOWANIA 

Niezależnie od sposobu naniesienia tynku na ścianę czy sufit, technologia wykończenia powierzchni jest taka sama. Po nałożeniu tynku na podłoże, świeżą zaprawę równa się wstępnie łatą tynkarską typu „H”. Gdy zacznie wstępnie wiązać, ale nie jest jeszcze twarda, wyrównuje się ją łatą trapezową, co pozwala uzyskać równą płaszczyznę do zacierania. Następnie po uprzednim zwilżeniu powierzchni tynk można zacierać mechanicznie lub tradycyjnie – pacą styropianową lub pacą z gąbką. Jeśli zależy nam na szybkiej realizacji robót warto rozważyć zastosowanie tynku w odmianie szybkowiążącej, stwarzającego możliwość rozpoczęcia i zakończenia prac na przestrzeni kilku godzin. Jego specjalna formuła zapewnia skrócenie czasu potrzebnego do zacierania tynku do zaledwie ok. 2–3 godzin – niezależnie od grubości kładzionej warstwy, temperatury czy chłonności podłoża.

Zacieranie tynku.
Zacieranie końcowe powierzchni tynku za pomocą zacieraczki mechanicznej.

BŁĘDY WYKONAWCZE 

Każdy tynk jest dobry, jeśli jest dobrze wykonany. Aby spełniał swoje funkcje, poza jakością samego produktu, bardzo istotne jest prawidłowe jego wykonanie. Aplikacja i obróbka tynków wymaga wprawy. Dlatego też, rozpoczynając zadania związane z wykańczaniem ścian we własnym zakresie, warto zacząć od mniej reprezentacyjnych, mniejszych pomieszczeń, aby po nabraniu praktyki osiągnąć oczekiwany efekt końcowy, który przyniesie pełną satysfakcję.

NAJCZĘŚCIEJ POPEŁNIANE BŁĘDY PRZEZ TYNKARZY

1. NIEWŁAŚCIWE PRZYGOTOWANIE PODŁOŻA
Pominięcie etapu przygotowania podłoża może skutkować odspajaniem tynku, ze względu na osłabioną przyczepność lub zbyt szybkie odciągnięcie wody zarobowej, niezbędnej do jego utwardzenia. To, jak przygotować podłoże zależy przede wszystkim od materiału, z jakiego wykonane są ściany lub sufit. Do zwartych, gładkich, mało nasiąkliwych powierzchni betonowych, preferowany jest specjalny grunt z kruszywem, zwiększający przyczepność lub obrzutka wstępna na bazie cementu. Natomiast, gdy w grę wchodzą podłoża porowate, silnie chłonne, np. beton komórkowy czy cegła ceramiczna, zaleca się stosować do zaleceń kart technicznych produktów.

2. ZBYT DUŻA WILGOTNOŚĆ PODŁOŻA 
Tynki można nakładać tylko na ściany i sufity, które są dostatecznie suche. Ich wykonywanie na wilgotnym lub mokrym podkładzie może skutkować utratą przyczepności pomiędzy warstwami i odspajaniem tynku, a w najlepszym przypadku do powstania białych, wapiennych wykwitów lub przebarwień.

3. MODYFIKACJA GOTOWYCH ZAPRAW TYNKARSKICH 
Przygotowane fabrycznie zaprawy powinny być mieszane z wodą zgodnie z zaleceniami producenta. Aby prawidłowo zarobić tynki ręczne, należy wsypać zawartość worków do pojemników zawierających odpowiednią ilość czystej wody i po nasączeniu wymieszać, aż do uzyskania jednorodnej homogenicznej (pozbawionej grudek) masy. Pamiętajmy również, że gotowa zaprawa utrzymuje swoje właściwości przez około 2 godziny. Po upływie tego czasu (rozpoczęty proces wiązania) nie nadaje się do nakładania. Próba dolewania wody i ponownego użycia, grozi osłabieniem wytrzymałości tynku, a co za tym idzie – jego pękaniem i odpadaniem.

4. BRAK PROFILI KRAWĘDZIOWYCH 
We wszelkie wypukłe załamania płaszczyzny ściany powinny być wstawione profile krawędziowe, dostosowane do rodzaju tynku. Nie tylko ułatwią nam uzyskanie prostych krawędzi, lecz także zapewnią wyższą odporność na uszkodzenia, na które narażone są zwłaszcza narożniki przy oknach, drzwiach i w korytarzach.

5. ZBYT MAŁA LUB ZBYT DUŻA GRUBOŚĆ TYNKU 
Częstym błędem wykonawczym jest nakładanie zbyt cienkiej lub zbyt grubej warstwy tynku. Jeśli ściany są zbyt nierówne, zwykle należy je najpierw wyrównać zaprawą wyrównującą, a następnie otynkować jednowarstwowo warstwą tynku o zalecanej grubości, uzyskując odpowiednie płaszczyzny, piony i kąty. Zapobiegniemy w ten sposób zbyt cienkiej warstwie tynku lub wystąpieniu nadmiernego skurczu materiału podczas wiązania, konsekwencją którego byłyby spękania na powierzchni.

6. NIEODPOWIEDNIE WARUNKI WYSYCHANIA 
Aby twardniejące tynki mogły równomiernie wysychać, temperatura powietrza i podłoża nie może spaść poniżej +5°C. Niższe wartości mogą doprowadzić do braku wiązania lub nawet przemrożenia materiału, jeśli temperatura spadnie poniżej zera, co z kolei skutkowałoby brakiem wytrzymałości i trwałości. Wysoka temperatura też nie jest pożądana – zbyt szybkie schnięcie może spowodować, że materiał stanie się bardziej podatny na wykruszenia, rysy czy pęknięcia. Górna granica, przy której producenci zalecają stosowanie produktów to +25°C. Pamiętajmy również, że po wykonaniu tynków należy wietrzyć otynkowane pomieszczenia.

Artykuł pochodzi z
Głos PSB

Czy artykuł był przydatny?

Dziękujemy. Podziel się swoją opinią.

Czy możesz zaznaczyć kim jesteś?

Dziękujemy za Twoją opinię.

 
Artykuł powstał przy współpracy Baumit Sp. z o.o. Baumit Sp. z o.o.