Przygotowanie podłoża w pomieszczeniach wilgotnych

Każdy chce, aby otaczało go zdrowe wnętrze. Jednym z ważniejszych czynników jest zabezpieczanie powierzchni ścian i podłóg w łazienkach, kuchniach przed wodą i wilgocią. Jest to istotne dla trwałości wszystkich warstw, przeciekająca woda może zniszczyć nawet najbardziej wytrzymały beton. Dodatkowo wilgoć i ciepło w tych pomieszczeniach to warunki do rozwoju mikroorganizmów. Pierwszą barierą dla wody są płytki, jednak powierzchnie te nie stanowią pełnej bariery dla wody. Woda przenika przez każdą szczelinę, pęknięcie, a te mogą wystąpić np.: na fugach, dlatego w łazienkach tak jak i na balkonach czy tarasach stosuje się izolacje podpłytkowe. Bez względu na miejsce stosowania każda z nich jest ważna.

GRUNT TO PODSTAWA

To jak zostanie przygotowane podłoże to będzie to rzutować na efekt końcowy. Składa się na nie wiele czynności. Na początek sezonowanie podłoża czyli czas na „dojrzewanie”, wiązanie nanoszonych wcześniej zapraw przed wykonaniem kolejnych prac. Ogólne ramy czasowe po których produkt wiąże określane są normami oraz dobrą praktyką budowlaną i wynoszą odpowiednio: min. 2 tygodnie dla tynków gipsowych i jastrychów anhydrytowych, 4 tygodnie dla tynków i jastrychów na bazie cementu oraz dla ścian murowanych od 3 do 6 miesięcy dla betonów. Reasumując po wymienionym wcześniej okresie czasu wykonany produkt osiągnie pełnie swoich wytrzymałości. Zawsze warto sprawdzać zapisy na opakowania, ponieważ niektóre produkty mogą mieć szczególne wytyczne. Sezonowanie to jeden aspekt, ale drugi to gruntowanie. Grunty zwykle stosowane są do tego aby zmniejszyć chłonność podłoża czyli, żeby podłoże nie spowodowało zbyt szybkiego „wyciągnięcia” wody zarobowej z kolejnej nakładanej warstwy np. z kleju, czy wylewki. Zbyt szybkie schnięcie często powoduje problemy, a są to najczęściej: pęknięcia oraz osłabienie wytrzymałości. Dzięki gruntom na pewno będzie łatwiej wykonać kolejne prace takie jak izolacje.

IZOLACJE WEWNĘTRZNE – KONIECZNOŚĆ W ŁAZIENKACH I KUCHNIACH

W zależności od występującego zawilgocenia powierzchni, w pomieszczeniach tych wyróżnia się dwie strefy: mokrą i wilgotną. Strefę mokrą należy zabezpieczyć hydroizolacją, najczęściej jest to płynna folia. Środek ten to jednoskładnikowa, gotowa do stosowania masa. Tworzą odporną na wodę, bezszwową izolację powłokową charakteryzującą się bardzo dużą elastycznością, przyczepnością oraz zdolnością pokrywania rys. W niektórych przypadkach nawet do 2,5 mm. Nie tylko płynna folia może być zastosowana w łazience, chętnie wykorzystywane są tu też produkty często utożsamiane z tarasami czy balkonami, czyli hydroizolacje polimerowo-cementowe jedno- i dwuskładnikowe. Zaprawy polimerowo-cementowe posiadają bardzo ważne cechy: są paroprzepuszczalne, a więc można je stosować na podłoża o pewnym stopniu zawilgocenia. Tak jak płynne folie, są dobrze przyczepne do cementowych klejów do płytek. Stosowane są przede wszystkim w prysznicach bez brodzikowych, ale też w basenach czy saunach.

Gruntowanie podłoża

Wszystkie te hydroizolacje stosuje się w strefie mokrej. Obejmuje ona miejsca, gdzie może wystąpić rozlewanie wody lub krótkotrwale silne zraszanie powierzchni wodą rozpryskową. Strefa ta sięga:
– w przypadku umywalek i wanien kąpielowych bez natrysku na wysokość co najmniej 50 cm powyżej najwyższego punktu czerpalnego (kranu),
– w przypadku natrysków (także ściennych, np. nad wannami) na wysokość co najmniej 50 cm powyżej wylotu prysznica (także trzymanego nad głową przez osobę stojącą w wannie),
– na szerokość – co najmniej 50 cm z każdej strony poza umywalkę, wannę lub brodzik.

Montaż taśmy uszczelniającej

Ponadto do strefy mokrej zalicza się całą podłogę i pas o wysokości co najmniej 10 cm na ścianach wokół podłogi.
Strefa wilgotna obejmuje powierzchnie nie zaliczane do strefy mokrej i nie wymaga stosowania izolacji. W tym miejscu wystarczy odpowiednia gładź, grunt czy farba.
Zalecenia wykonawcze dotyczące hydroizolacji w łazienkach:
– każda izolacja powinna być wykonana minimum dwuwarstwowo tak, aby dokładnie pokryć całą powierzchnię,

Uszczelnienie przejść instalacyjnych

– jednokrotnie nie należy nanosić warstwy zalecanej przez producenta. Lepiej nanieść więcej warstw cieńszych niż jedną grubą, – całkowita grubość warstwy izolacji podpłytkowej wykonanej z płynnej folii wynosi >1 mm, w przypadku zapraw polimerowo-cementowych ok. 2 mm, – nie nanosić zapraw na mokre i brudne podłoże, – wszelkie przejścia rurowe, załamania powierzchni, połączenia powierzchni poziomych i pionowych należy dodatkowo zabezpieczyć poprzez wklejenie taśm izolacyjnych.

Wklejanie taśmy uszczelniającej

TAŚMA USZCZELNIAJĄCA – MAŁY ELEMENT O WAŻNEJ FUNKCJI

Niestety zaprawa uszczelniająca to nie wszystko. Przed wykonaniem zasadniczej izolacji, dodatkowo należy zabezpieczyć miejsca szczególne: połączenie powierzchni pionowych i poziomych, szczelin dylatacyjnych i przejść rurowych – przy użyciu taśmy uszczelniającej, narożników oraz kołnierzy uszczelniających. W pobliżu uszczelnianych miejsc nanosi się warstwę płynnej folii lub innej zaprawy uszczelniającej, przykłada się dany element, dociska się i cienko pokrywa masą część z widoczną siateczką lub fizeliną. Brak dodatkowych elementów uszczelniających to najczęstszy błąd wykonawczy powodujący przeciekanie izolacji.

Szlifowanie gładzi

GŁADZIE W ŁAZIENCE

Dziś, w łazienkach płytki nie zajmują całej powierzchni ścian, całą resztę wykańcza się gładzią i farbą. W tych miejscach warto zwrócić uwagę na gładzie wapienne czy wapienno cementowe. Są one tak jak i tego typu tynki wysoce paroprzepuszczalne i przede wszystkim wodoodporne, czyli idealne do pomieszczeń mokrych, takich jak: łazienki i kuchnie. To doskonała alternatywa dla gładzi gipsowych. Gładzie wapienne wykonuje się inaczej niż gipsowe, nie szlifuje się ich, a zaciera na mokro tak jak tynki.

Wygładzanie gładzi nałożonej wałkiem

Ostateczna powierzchnia może być wygładzona tzw. „piórem”, wtedy wygląda jak najbardziej popularna gładź gipsowa. Aby ostateczna warstwa wygładzająca nie pękała, bardzo ważne jest dostosowanie się do minimalnych i maksymalnych grubości nakładanych warstw. Gładź to nie zaprawa wyrównawcza. Maksymalna grubości gładzi to 3 mm, przekroczenie tej wartości powoduje, że zaprawa ma duży skurcz, co skutkuje pęknięciami.

NAJCZĘSTSZE BŁĘDY WYKONAWCZE POPEŁNIANE W ŁAZIENKACH:

+ stosowanie wyrobów, które nie są wodoodporne np. tynki i gładzie gipsowe,
+ w przypadkach remontów pomijanie sprawdzenia wytrzymałości podłoża, a w razie konieczności jego usunięcie i wykonanie na nowo,
+ brak hydroizolacji lub wykonanie ich w niewłaściwej grubości warstw,
+ brak dodatkowego uszczelnienia w postaci taśm, przejść rurowych. Płynna folia czy zaprawa polimerowo-cementowa nie zastąpi tych elementów na połączeniu ściany i podłogi,
+ montaż płytek ceramicznych na placki. W każdym przypadku jest on niedopuszczalny, ale w łazienkach jest to błąd podwójny,
+ stosowanie zapraw niezgodnie z ich przeznaczeniem np. stosowanie klejów do płytek do wyrównywania ścian i podłóg.